Sponsors en Partners van deze expeditie Nolet Distillery

Eerdere berichten

15 mei: Terugblik toppoging

Terugblik toppoging

Door: Katja

Woensdag 14 mei, 17 uur. We zijn vanmiddag goed en wel gearriveerd in het basiskamp, een hele opluchting. Terug in de warmte, bij Menno en bij het goede eten van onze koks Lobsang en Dawa. Heerlijk om weer in de ‘dikke lucht’ te zijn op 4800 meter, maar helaas wel met een gigantische kater: ZONDER TOP. Via Menno (en de portofoonberichten) zijn jullie natuurlijk al op de hoogte van de belangrijkste gebeurtenissen van de afgelopen dagen. Hier mijn verslag.


Naar kamp vier (12 mei)
Met loeizware rugzakken (touwen, tenten en alle andere benodigdheden voor kamp vier en de topbeklimming) gaan we ’s morgens om zeven uur op weg naar kamp vier. We zijn met een zeer grote groep van circa twintig personen. Er moet nog 500 meter touw ‘gefixt’ worden, een mega-klus. Dit lukt uiteindelijk, maar niet zonder slag of stoot. Het levert vertraging op in de beklimming, omdat het voorop gaan en touwen aanbrengen nu eenmaal tijd kost. Maar ook is er een paar keer vertraging omdat er materiaal in de voorhoede mist (ijsschroeven of touw) wat van achter uit de klimgroep moet komen. Het gevolg is dat we later op de dag steeds meer staan te wachten in de kou. Terwijl ik voorin de groep bezig ben om de gang van zaken beter te laten verlopen, heb ik niet in de gaten wat zich vijftig meter lager afspeelt. Henk roept nog naar me, maar met mijn donsmuts op hoor ik hem niet.

Miriam ligt voorover gevouwen over haar rugzak, haar donsbroek in haar hand. Zij is tot bijna niets meer in staat: onderkoeling. Henk en Nuru wrijven haar warm en doen haar donsbroek aan. Met moeite lukt het om Miriam weer op de been te krijgen. Ik ben in de tussentijd op de plek van kamp vier aangekomen. Het is al 16.30 uur. Prioriteit 1 is de tenten opzetten. Pas om vijf uur, als Henk arriveert, hoor ik van de problemen met Miriam. Ik schrik me rot. De eerste zorg is om haar op te warmen. Vooral Niels, maar wij allen, zijn er het eerste uur druk mee. Eindelijk, na 18 uur, zit ik voor het eerst in onze eigen tent. Dan blijkt dat we geen portofooncontact met Menno kunnen hebben vanuit de tent. Helaas, dus weer de kou in: het lukt alleen verbinding te hebben met het basiskamp op het rotstopje naast kamp 4. De weersomstandigheden zijn nog goed, het waait wel wat, maar volledig conform voorspelling.

Toppoging (13 mei)
18.30 uur. Er rest nog maar kort tijd om sneeuw te smelten. Ik heb die dag slechts een liter gedronken: veel te weinig. Drie kwartier later zitten we aan ons eerste mokje thee. Hoe krijg ik ooit genoeg vocht binnen? Om 20 uur overleggen we met Miriam en Niels of zij gaan vertrekken komende nacht. Menno geeft aan dat hij het onverantwoord vindt dat Miriam omhoog gaat. Miriam is inmiddels een beetje opgewarmd in haar slaapzak. Zij wil het toch proberen en uiteindelijk stem ik daarmee in. Henk gaat om 21 uur slapen, ik ben tot 22 uur in de weer met sneeuw smelten en in orde maken van mijn spulletjes. Eten is me eigenlijk niet gelukt, ik heb slechts een paar zoutjes en twee kopjes soep naar binnen gewerkt. Verder heb ik alleen maar kokhalsneigingen.

De wekker gaat al om middernacht, na slechts twee uur slaap. Je bent zo traag op hoogte dat je echt twee uur van te voren moet ‘opstaan’ voor het smelten van sneeuw, en je klaarmaken voor vertrek. Een bijzonder vervelende constatering bij het ontwaken is echter dat het buiten hard waait.

We vertrekken even na twee uur. Helaas blijkt al heel snel dat het met Miriam niet goed gaat: de kou is nog niet uit haar lichaam verdwenen en door de harde wind ligt onderkoeling alweer op de loer. Miriam, Niels en Nuru dalen af naar kamp 4, waar Niels het zuurstofmasker aanlegt bij Miriam. De medicinale zuurstof helpt Miriam het uur daarna op temperatuur te komen.

Henk, Lakpa en ik gaan door, maar ik word verscheurd door emoties. Het is ook steeds harder gaan waaien. Hoe is het mogelijk?!! De voorspelling was een wind van slechts 12 km/uur maar het lijkt meer op 60 à 70 km/uur. Het terrein is bovendien verraderlijk: een twintig tot dertig graden steile spiegelgladde ijshelling en het is pikdonker. Als je uitglijdt, ben je er geweest. Lastiger omstandigheden dan een paar jaar geleden, toen Lakpa al een keer de top haalde. Om vier uur zegt mijn intuïtie heel duidelijk: omdraaien! Ik ben niet sterk genoeg vandaag. Mijn energie is teveel gaan zitten in de gezondheid van Miriam en gisteren laat nog met het aanleggen van de vaste touwen. Bovendien eist de al weken aanhoudende luchtweginfectie zijn tol en heb ik bijna niets gegeten. Kortom: er zit niet genoeg energie meer in mijn lijf. De top halen gaat misschien nog wel vandaag, maar gezond afdalen niet meer, schat ik in.

Lakpa en Henk sluiten zich uiteindelijk bij me aan, vooral gezien de harde wind en de koude voeten van Henk. Om vijf uur liggen we in een loeiende storm klappertandend in onze slaapzak. Om zeven uur blijkt iedereen te zijn teruggekeerd wegens de wind en de koude; twee Colombianen hebben bevriezingen aan vingers en tenen opgelopen...

Ik baal echt verschrikkelijk. Volgens de voorspelling zou het windstil zijn. Wel waren we voorbereid op sneeuw vanaf 13 uur, de reden waarom we vroeg wilden vertrekken.
De tent klappert als een gek en sneeuw waait dwars door onze tent heen. Het is in de tent kouder dan min vijfentwintig. Ik kijk naar buiten en zie dat de lucht vanuit het westen zwart is. De lucht boven de top is grijs, met een vreemde cirkeling. “Bad weather coming”, roept Lakpa. Zou het slechte weer dat is voorspeld voor de komende dagen dan nu al arriveren? Dan is de grootste zorg: hoe komen we goed en wel beneden? We besluiten direct: om alles op te pakken en met z’n allen te vertrekken. Het is een hele toer om de besneeuwde spullen in te pakken en de tenten goed en wel in de zakken te krijgen, zonder dat de wind de tentstokken en het doek meenemen.

De afdaling (13 mei / 14 mei)
Het gaat tergend langzaam, we zijn helemaal kapot. Maar de grootste schrik is dat Miriam in een ijstraverse vlak onder kamp 4 valt vanwege een stijgijzer die onverwachts uitschiet. Het vaste touw remt haar val en de stijgijzer blijft aan de schoen bungelen: zonder de beveiliging van het touw was ze zeker 1000 meter lager terecht gekomen. Bijkomend gevolg: een verdraaide knieband die de afdaling verder bemoeilijkt.

Als klapper op de vuurpijl besluit ook het been van Henk ermee op te houden: hij loopt een zweepslag op bij een abseil. Op hoogte heb je grotere kans op spierscheuringen en -verkrampingen door een volledig verstoorde mineralenhuishouding van het lichaam. In kamp twee houden we het voor gezien en brengen we de nacht door. Daarmee hebben we ook wat meer rust om naar het verdere verloop te kijken: willen we inderdaad alle spullen meenemen naar het basiskamp? En is de beklimming ten einde? Of gaan we een nieuwe toppoging doen en kunnen we de tenten hier beter laten staan? In eerste instantie zijn we geneigd te zeggen: weg hier, naar beneden! Maar na een nachtje slapen kom ik tot de conclusie dat ik het nog een keer wil proberen. Het is een vreselijk vooruitzicht, om weer helemaal door deze diepe sneeuw omhoog te moeten, maar er resteren nog genoeg dagen voor een tweede toppoging. Henk en Miriam zijn resoluut dat dit er voor hen, gezien de blessures en koudegevoeligheid niet in zit. Dat zou betekenen dat ik en Niels, samen met de sherpa’s nog een keer omhoog zouden kunnen gaan. We besluiten uiteindelijk wel dat we het hele kamp twee ontmantelen. Menno komt op ski’s omhoog naar kamp één met een lege rugzak om alvast ‘overbodige’ spullen naar beneden te brengen. Maar in kamp één houden we een depot aan van spullen voor een mogelijk volgende ‘alpiene’ toppoging.

Basiskamp (14 mei)
Een paar klimmers zijn een tweede nacht in kamp vier gebleven op 7400 meter. Zouden ze de storm van gisteren goed hebben doorstaan? En hebben ze vandaag een toppoging ondernomen en misschien wel de top gehaald? Het heeft vannacht in tegenstelling tot de voorspelling helemaal niet gesneeuwd. Sterker nog, het was vandaag stralend weer. Op zich fijn, maar toch balen we als een stekker. Hadden Henk, ik en Lakpa toch boven moeten blijven voor een tweede toppoging?

En gaan we de komende dagen nog een nieuwe topronde ondernemen?

Lees het vervolg morgen!

Bekijk de foto's


Andere berichten


Meer nieuws